Film Da li ste videli ovu ženu? natjeraće vas da preispitate šta ste gledali, a ne samo da li ste i koju ženu vidjeli. Debitantsko ostvarenje Dušana Zorića i Matije Gluščevića zavrijedilo je pažnju na globalnom nivou. Montažerka Olga Košarić osvojila je nagradu u kategoriji za autore do četrdeset godina na 79. Venecijanskom filmskom festivalu, na kojem je film premijerno prikazan. Uslijedile su nagrada kritike na 24. Međunarodnom festivalu nezavisnog filma „Black Movie“ u Ženevi, kao i nagrada za najbolju režiju na 15. Međunarodnom filmskom festivalu u Bangkoku. Izvrsnu recepciju filma pred domaćom publikom svjedoči Grand Prix „Aleksandar Saša Petrović“ 28. Festivala autorskog filma u Beogradu. Iako se opire žanrovskom ukalupljivanju, ovo ostvarenje bi se uslovno moglo nazvati eksperimentalnom egzistencijalnom dramom o potrazi za identitetom – ženskim i filmskim.

Autorski duo donosi priču o Draginji (Ksenija Marinković), koja svojom pojavom odaje tipičnu pedesetogodišnju ženu iz kraja. Kroz tri urnebesne epizode, junakinja biva iščašena iz tradicionalne pozicije drugog pola – zaglavljenog u enterijerima radničke klase, svakidašnjem ratu protiv prašine i prljavog suđa, i ostavljenosti koju prikriva gotovo božanska sveprisutnost lika i glasa spikera sa nacionalne televizije. Junakinja propituje sebe kao mogućnost – da doživi psihodeliju noćnog života, zadovolji ideal malograđanskog braka, ili da se očišćena od uspomena vrati u razigranu i buntovnu adolescentsku poziciju, kao od majke rođena. Skokovi iz jedne nerazriješene sekvence u drugu i Draginjina nepripadnost situacijama u koje se upušta, dočaravaju mentalno stanje tipično za egzistencijalnu krizu – kada želite nešto radikalno drugačije, ali od mnoštva preuzetih uloga ne možete da prevladate status quo. Junakinjina agonija raskriva tragiku žena njene generacije – zaglavljenih u konfliktu naslijeđenog ideala domaćice i novog programa samostalne žene, koja zna šta hoće i ne treba joj niko da to ostvari. 

Formalne i tehničke komponente smisaono povezuju narativno nepovezane djelove filma. Izbor urbane periferije kao dominantnog prostora u koji se radnja smiješta, udružen sa prizorima objekata u izgradnji, u službi je identitetske nezaokruženosti i socijalne skrajnutosti glavnog lika. Isti detalji iz jedne narativne cjeline ponavljaju se u sljedećoj, dobijajući pritom drugačiju funkciju. Tako će ženske grudi na jednom mjestu biti u funkciji dojenja, a na drugom objekt žudnje. Upečatljivo prisustvo ekrana naglašava opštu posredovanost svih odnosa, uz prioritet prikazanog zadovoljstva nad stvarnim, senzacije nad običnošću. U istom kadru Draginja u svom fizičkom prisustvu ostaje neopažena, a video objava o njenom nestanku u crnoj hronici RTS-a bez problema privlači pažnju. Duhovit izbor zastarjelih hitova domaće pop muzike koji dospijevaju i u underground ambijente doprinosi utisku nesraslosti Draginjinog izvornog habitusa i projektovanih žudnji. Košmarna atmosfera je pojačana upotrebom specijalnih efekata koji protagonistkinju čine i fizički nevidljivom ili amorfnom.

Stilska ekstravagancija filma Da li ste videli ovu ženu?, ne djeluje kao puka želja mladih reditelja da u jednom ostvarenju pokažu sve što znaju o sedmoj umjetnosti, već prije kao izraz težnje da se napravi i svojevrstan film o filmu. Ostvarenje Zorića i Gluščevića teško je ne shvatiti kao komentar spram nametljive i neinovativne, ali skupe autokolonijalizacije domaće kinematografije, sa njenim atraktivnim zvijezdama i nevidljivim stilom, nepristojno upadljivim tehničkim investicijama i podilaženjem oku prosječnog gledaoca. Trebalo je iskoračiti iz takvog shvatanja filma kako bi se na platnu oživjela Draginja – epilog hrabrog petogodišnjeg mladalačkog preispitivanja sopstvenog rediteljskog identiteta, kritike uštogljenog formalizma i traganja za mogućnošću da film još bude ono što umjetnost izvorno jeste – prostor igre i slobode.