Dugometražni igrani film Hipnoza, debitantsko ostvarenje, mladog švedskog reditelja Ernsta de Gira (Ernste de Geer) doživio je svoju svjetsku premijeru na 57. filmskom festivalu u Karlovim Varima, 2023. godine. Film prati mladi par Veru (Asta Kamma August) i Andrea (Herbert Nordrum), preduzetnike koji dobijaju priliku da predstave svoju aplikaciju u vezi ženskog reproduktivnog zdravlja na start up-u pred investitorima. U istom periodu, Vera prolazi kroz hipnoterapiju da bi ostavila cigarete, ali umjesto prestanka pušenja doživljava radikalnu promjenu ponašanja.

U ovom bezličnom okruženju, Verina nepredvidivost postaje izazov, za lični odnos para, kao i za njihov profesionalnu povezanost. Poslovna strategija protagonista nije ništa više od proračunate taktike u kojoj se tačno zna koji narativ donosi bonus poene. Vera se ne predstavlja kao žena sa zdravstvenim problemom; ona se prodaje kao takva, dok Andre igra ulogu empatičnog feministe. Za aplikaciju biraju temu koja signalizuje društvenu osviješćenost, garantuje medijsku pažnju, investiciju i kapital u vrijeme kada se prava žena koriste kao valuta.

Reditelj gradi svijet upotrebom statičnih kadrova i širih planova, komponovanih tako da likovi služe geometrijskoj preciznosti. Neutralni tonovi boja, bež, siva, plava, odražavaju skandinavski minimalizam. Jednostavni kostimi, formalna odjeća, sterilni prostori hotelskih soba i konferencijskih sala, potvrđuju odsustvo ličnog dodira i ponovo prodaju autentičnost artificijelnost svijeta u kom borave. Često prisutna tišina ili ambijentalni zvukovi presudni su za naglašavanje neprijatnih situacija.

Film prerasta u seriju događaja koji balansiraju između crne komedije i mučnog eksperimenta nad gledaočevim strpljenjem. Taj osjećaj, poznat u slengu kao "krindž", ne proizlazi iz Verinog navodnog problematičnog  ponašanja – već iz činjenice da je jedina koja odbija da igra ulogu u ovom nepisanom protokolu društvene prihvatljivosti. Vera se pretvara da ima psa, na šta svi instinktivno pristaju bez pitanja. Međutim, kada ode korak dalje i optuži drugu osobu da joj je nagazila nepostojećeg psa, situacija prelazi granicu prihvatljivog apsurda, razotkrivajući koliko su svi oko nje spremni da učestvuju u kolektivnoj iluziji. Specifičan skandinavski humor, suptilan i suzdržan, samo dodatno pojačava osjećaj autentične nelagode. Likovi se ne bore za stvarnu promjenu – oni se samo prilagođavaju novom obliku istog kalupa, pretvarajući se da izlaze iz zone komfora dok u njoj ostaju zarobljeni.

I pored sporog tempa, suptilna, precizna režija, slojeviti likovi, kao i balans između satire i nelagode, čine da se Girov film visoko rangira među postojećim u savremenoj skandinavskoj kinematografiji. Samoaktualizacija predstavlja tematski okvir filma i javlja se kao nuspojava oslobađanja od očekivanja. Vera kao lik prolazi kroz transformaciju, ali Hipnoza nažalost ne uspijeva da ponudi dublji uvid u njene unutrašnje motive, zbog čega kraj može djelovati kao rezultat proizvoljnosti.

Na vrhu Maslovljeve piramide, gdje potraga za samoostvarenjem počinje, Vera ne stiže ispunjenjem potreba, već vodeći nepostojećeg psa, što je i konačni pokazatelj da je iluzija društvenog identiteta prihvatljivija od njegove istine.