Debitantski film Stefanie Kolk, Melk (2023), hvata se u koštac sa intimnim i bolnim iskustvom gubitka djeteta. Ova drama prati unutrašnji život Robin, čiji gubitak ostavlja duboku emocionalnu bol, dok njeno tijelo i dalje proizvidi mlijeko. Njena snažna potreba da to mlijeko donira majkama kojima je potrebno postaje način nošenja sa tugom, ali i veliki izazov.

Jedan od glavnih aspekata ove drame jeste vizuelna simbolika – posebno motiv šume, koja se može tumačiti kao oživljavanje majke prirode i prosto, životni ciklus. Ova suptilna povezanost sa prirodom nagovještava se već u prvom kadru, pa daje i dodatnu dubinu priči, stvarajući tihu, ali snažnu atmosferu u kojoj se Robin nosi sa unutrašnjim borbama. Film dosljedno sprovodi i zaokružuje temu kroz minimalistički izražaj – oslanjajući se na dugačke scene sa malo dijaloga, kao i na statične kadrove, rediteljka gradi atmosferu koja zaista odiše tjeskobom boli i gubitka.

Iako se motiv majčinog mlijeka nameće kao centralni, film se ne razvija u pravcu dublje analize ili novih perspektiva. Narativ se gradi veoma sporim tempom i ne dovodi do značajnijih promjena i otkrića – svaki novi segment filma djeluje kao predvidiv korak u istom smjeru, bez emotivne kulminacije. U skladu sa tim, jedan od problema filma jeste i nedovoljno razvijen odnos između Robin i njenog partnera. Njihova interakcija je površna, pa u scenama ne možemo vidjeti na koji način, te u kom pravcu ide njihova zajednička  borba sa tragedijom. Film se oslanja na tihu patnju glavne junakinje, ali bez oslonca u kompleksnijim međuljudskim odnosima. Tako i većina sporednih likova ostaje gotovo anonimna – prisutni su samo kao funkcionalni elementi priče (ljudi koji plaču sa njom u kući nakon gubitka kao da su tu samo u funkciji prikazivanja emotivne reakcije na tragičan događaj), ali nemaju sopstveni unutrašnji život. Dakle, njihove radnje ne iznenađuju gledaoca, što dodatno doprinosi jednoličnosti filma.

Iako se film bavi temom majčine boli nakon gubitka bebe, rediteljka je ne aktualizuje i ne učini relevantnom u širem društvenom kontekstu. Čini se da Kolkova nije postavila suštinska pitanja o položaju žena koje prolaze kroz ovakvo iskustvo – film je zaključan u ličnoj perspektivi, bez dublje refleksije o društvenim problemima. Stoga, ostaje pitanje da li je fokusiranje na jedan specifičan pogled ograničilo pristupačnost filma široj publici. Nelagodu kod gledaoca izaziva i vizuelni stil – predugi, statični kadrovi i monotona i hladna fotografija umjesto da prodube emotivni utisak, djeluju naporno. Dobar primjer za to je prvi kadar kada Robin počne da šeta kroz šumu koji traja toliko dugo da gledaoci nemaju osjećaj napretka radnje, već ponavljanja istih vizuelnih motiva. U kombinaciji sa minimalnim dijalogom, film ne pruža dinamiku koja bi održala pažnju.

Na kraju, Melk ostavlja utisak neiskorišćenog potencijala. Bavi se emotivno snažnom temom, ali ostaje zarobljen u jednostranom prikazu tuge i boli, bez dovoljno raznovrsnosti u likovima, odnosima i temama, pa i stilu. Umjesto da izazove dublje promišljanje, film ostavlja utisak nedorečenosti i nedostatka dinamike.