Sean Baker, poznat po autentičnim i naturalističkim prikazima marginalizovanih pojedinaca, u filmu Anora donosi priču o junakinji između dvije stvarnosti – surove svakodnevice i svijeta bogatih, gdje ljubav, moć i status oblikuju živote. Film, koji je osvojio pet Oskara, uključujući nagrade za najbolji film, režiju, scenario i glavnu glumicu, uspijeva da spoji ličnu, intimnu priču sa univerzalnim društvenim pitanjima, čineći ga pristupačnim široj publici.

Ipak, iako se film dinamično razvija i drži pažnju gledalaca, sama tema nije nova – posebno u kontekstu Bakerove filmografije. Već smo od njega vidjeli slične priče o klasnim razlikama i ljudima na ivici egzistencije, pa Anora u tom smislu ne donosi nešto drugačije njegovom opusu. Strukturno, film počinje kao erotska melodrama, zadržavajući snažan fokus na odnosima i emocijama, dok se u posljednjoj trećini transformiše u sirovu socijalnu dramu. Dinamična kamera dodatno naglašava nepredvidivost priče i energiju likova, prateći ih u napetim i emotivnim trenucima. Jedan od ključnih kvaliteta filma jeste kompleksnost glavne junakinje i njene transformacije – ona je složena i višeslojna ličnost čija napeta unutrašnja borba postaje vidljiva gledaocima. Reditelj pažljivo i vješto gradi Anorin psihološki portret, stoga se stiče utisak prodiranja u sve njene segmente karaktera, trauma i namjera. Tome doprinose i sami odnosi sa drugim likovima, u kojima svaki put isplivava nova njena karakteristika.

Iako film otvara pitanjao klasnim razlikama, ne zalazi dovoljno u njihovu suštinu, ostavljajući ih na površinskom nivou. Ipak, isto važi i za odnose među likovima – oni su uvjerljivi u svojim interakcijama, ali često nedovoljno produbljeni, što stvara osjećaj da film ne ostavlja prostora za tumačenje bilo kojeg drugog karaktera do Anore. Možda najuspješnija realacije jeste između Igora i glavne junakinje – između njih nema previše dijaloga, već se povezanost gradi više kroz neverbalnu komunikaciju, što daje posebnu emotivnu nit filmu. Zanimljivo je i kako reditrlj koristi komediju situacije – u sceni gdje je Anora zarobljena – da bi donekle olakšao težinu narativa. Taj balans između humora i drame daje atmosferi filma specifičnu tenziju, čineći ga intenzivnim, ali i narativno dinamičnim. U skladu sa strukturom filma, mijenja se i fotografija – u početku dominiraju ljubičasta, roze i veselije, ali i vatrenije boje, dok do kraja filma imamo hladniji i mračniji ton.

Konačno značenjne imena Anora (ponos), može se tumačiti kao ključ za razumijevanje njene sudbine. To je potpuni paradoks u odnosu na njen poslovni i životni put, ali je istovremeno i simbol otpora i borbe. Anora  je film koji ostavlja snažan utisak i pruža kvalitetnu dramu za široku publiku, ali istovremeno ne uspijeva da se oslobodi narativnih ograničenja.